#Broń plazmowa
Plazmoid, skrzep plazmy, ograniczona konfiguracja pól magnetycznych i plazmy
#Broń #Plazmoid #skrzep plazmy, ograniczona konfiguracja pól magnetycznych i #plazmy
Plazmoid - skrzep plazmy, ograniczona konfiguracja pól magnetycznych i plazmy
Nikola Tesla otrzymał sferyczne plazmoidy na transformatorze rezonansowym, stosując wyładowania wysokiego napięcia.
Eksperyment z ogrzewaniem atmosferycznym
W Stanach Zjednoczonych planuje się przetestowanie instalacji, którą można uznać za prototyp broni plazmowej i klimatycznej. Dla Ziemi może to przerodzić się w katastrofę.
Pod koniec lat 80. Michaił Gorbaczow zaprosił prezydenta USA Ronalda Reagana do przeprowadzenia wspólnego eksperymentu, testu broni plazmowej, jako znaku dobrej woli, pojednania i wzajemnego zaufania. Zaproponowano włożenie i zbudowanie kompleksu anten promieniujących na poligonie na Syberii. Ale Reagan odmówił, a wszelkie odniesienia do broni plazmowej zniknęły ze stron mediów.
Tajny przedmiot
W 1992 r. Rozpoczęła się budowa potężnej stacji radarowej na Alasce, 450 kilometrów od Anchorage w Gakonie. W opuszczonej dolinie, pokrytej górami, w środku tajgi z pieniędzmi Pentagonu, pojawił się gigantyczny budynek elektrowni dieslowskiej, a niedaleko od niej rozpoczęła się instalacja anten o wysokości 24 metrów. Pole anteny i elektrownia były połączone prostym, jak strzałka, odcinkiem szerokiej autostrady, wykorzystywanej jako pas startowy. Witalij Wołkow, korespondent Deutsche Welle, cytuje kilka szczegółów w swoim raporcie: „Obiekt budowany na śniegu na Alasce to ogromne pole antenowe o łącznej powierzchni ponad 13 hektarów. Spośród 180 planowanych anten 48 jest już gotowych.
Stacja otrzymała skróconą nazwę HAARP - Aktywny program badań Auroral o wysokiej częstotliwości (Harpo Active Frequency Research Program for Auroral Region). Moc promieniowania systemu wynosi 3,5 megawata, a anteny skierowane do zenitu umożliwiają skupienie impulsów promieniowania krótkofalowego na poszczególnych odcinkach jonosfery i podgrzanie ich do powstania plazmy o wysokiej temperaturze. Projekt jest prezentowany jako projekt badawczy, ale jest realizowany w interesie amerykańskich sił powietrznych i marynarki wojennej w warunkach głębokiej tajemnicy. Cywilni naukowcy nie są do tego dopuszczeni.
Broń geofizyczna
Twórca zasady podgrzewania jonosfery, Bernard Eastlund, przyznaje: „Istnieją dowody, że w ten sposób można zmienić, powiedzmy, wiatr wzrósł na dużych wysokościach. Harfa może więc w pewnym stopniu wpływać na pogodę”. Ale możliwości systemu Harfa łatwo sobie wyobrazić, jeśli przypomnimy sobie burze magnetyczne wywołane rozbłyskami słonecznymi. W rzeczywistości „Harfa” robi to samo, ale w oddzielnych obszarach atmosfery i powierzchni ziemi. A siła jego promieniowania jest wielokrotnie większa niż słońce. Odpowiednio, wyrządzone szkody będą również dziesiątki lub setki razy większe.
Może przynajmniej zakłócić komunikację radiową na dużych obszarach, znacznie pogorszyć dokładność nawigacji satelitarnej, „ślepych” radarów, w tym systemów wczesnego i wczesnego ostrzegania i ostrzegania, obrony przeciwrakietowej i obrony powietrznej. Impulsowy efekt wiązki odbijanej od obszaru zorzy spowoduje zakłócenia i wypadki w sieciach energetycznych całych regionów. Nawiasem mówiąc, w dniach wybuchów na słońcu wskaźnik wypadków zwiększa się kilkakrotnie - potwierdza to możliwość jego sztucznego wzrostu.
Nawet dość słaby efekt energetyczny może mieć druzgocący efekt. Pola elektryczne i różne procesy elektromagnetyczne, które mogą przyspieszyć korozję i doprowadzić do wypadków, pojawią się na liniach rurociągów gazowych i naftowych.
Co stanie się z samolotem złapanym w tak potężną wiązkę radiową? Cały pokładowy sprzęt elektroniczny natychmiast zawiedzie, a przynajmniej na jakiś czas „oszaleje”. To samo może się zdarzyć z rakietą. Odbity impuls może być skierowany zarówno na okręt wojenny, jak i na okręt podwodny. Część energii zostanie pochłonięta przez atmosferę i wodę, ale nawet jeśli 10% 3,5 MW osiągnie cel, nie wiadomo, jak zachowają się maszyny i ludzie.
Warto pamiętać, że fale infradźwiękowe, czyli bardzo niskie częstotliwości, mają przygnębiający wpływ na ludzką psychikę. Odzwierciedlają się również w regionie zorzy i mogą pogrążyć całe miasto w stanie depresji. Ogrzewanie niektórych obszarów atmosfery może prowadzić do poważnych zmian klimatu, aw rezultacie powodować tornada, susze lub powodzie. Możliwe, że zwiększone narażenie na fale radiowe wpłynie niekorzystnie na dziką przyrodę, w tym ludzi. Za pomocą systemu harf grupa żołnierzy może w ciągu kilku lat doprowadzić gospodarkę całego państwa na kolana. I nikt niczego nie zrozumie.
Eksperci wojskowi uważają, że harfę można wykorzystać jako broń plazmową. Jego promieniowanie może wystarczyć do stworzenia w atmosferze tak zwanych siatek plazmowych, w których zniszczone zostaną samoloty i rakiety. W rzeczywistości jest to broń obrony przeciwrakietowej oparta na nowych zasadach fizycznych. I w tym świetle grudniowe oświadczenie prezydenta Busha o wystąpieniu z traktatu ABM wygląda zupełnie inaczej. Sześć miesięcy później, czyli w czerwcu tego roku, umowa przestanie obowiązywać, a jednocześnie rozpoczną się testy systemu harfy. Niektórzy eksperci rosyjskiego Ministerstwa Obrony uważają, że to Harfa stanie się kluczowym elementem amerykańskiego NMD, a przeprowadzane testy obrony przeciwrakietowej są jedynie sposobem na dezinformację. W końcu Stany Zjednoczone wycofały się z traktatu ABM, nie tylko mając szeregową obronę przeciwrakietową, ale nawet jej prototyp. Może po prostu nie potrzebują go, gdy broń obrony przed pociskami plazmowymi ma zacząć działać?
Globalne zagrożenie
Zasada działania łączności troposferycznej dalekiego zasięgu opiera się również na odbiciu wąskiej wiązki radiowej od warstwy atmosferycznej. Technicy z tych stacji twierdzą, że ptak złapany na promieniowaniu nadajnika umiera w locie. Efekt jest jak w kuchence mikrofalowej. Co może się stać, jeśli potężne impulsy Harfy zaczną ogrzewać atmosferę? Znany naukowiec dr Rosalie Bertel (Kanada), badający wpływ wojen na ekosystemy, uważa, że ••mamy do czynienia z bronią zintegrowaną o potencjalnie katastrofalnych skutkach dla środowiska.
Aktywne zaburzenie jonosfery może spowodować uwolnienie ogromnych mas wolnych elektronów, tak zwanych wstrząsów elektronowych. To z kolei może prowadzić do zmiany potencjału elektrycznego biegunów i późniejszego przesunięcia bieguna magnetycznego Ziemi. Planeta się „przewróci”, a gdzie będzie biegun północny, można tylko zgadywać.
Istnieją inne zagrożenia: skok globalnego ocieplenia, ocieplenie przez odbite fale oddzielnych odcinków ziem polarnych ze złożami węglowodorów, gazu ziemnego, innymi słowy. Uciekające strumienie gazu mogą zmienić spektrum atmosfery i odwrotnie, spowodować globalne ochłodzenie. Możliwe zniszczenie warstwy ozonowej i nieprzewidywalne zmiany klimatu na całych kontynentach.
Trochę fizyki
Często termin „region zorzy polarnej” tłumaczy się jako „zorza polarna”. Ale to nie jest do końca dokładne. W polarnych regionach Ziemi na dużych wysokościach w jonosferze występują niejednorodności zwane zorzami. Są to wzbudzone jony gazu, połączone w swego rodzaju liny plazmowe, rozciągnięte wzdłuż linii sił pola magnetycznego Ziemi. Mają długość kilkudziesięciu metrów i grubość zaledwie około 10 centymetrów. Przyczyny tych struktur i ich fizyczny charakter nie zostały jeszcze zbadane. W okresach burz słonecznych liczba struktur zorzowych rozgrzanych do stopnia luminescencji gwałtownie rośnie, a następnie są one widoczne w postaci zorzy polarnej nawet w ciągu dnia aż do równika. Specyfika niejednorodności zorzy polega na tym, że generują one silne rozproszenie wsteczne fal radiowych o ultrakrótkim i ultra niskim zasięgu. Mówiąc najprościej, odzwierciedlają. Z jednej strony stwarza to zakłócenia dla radarów, az drugiej umożliwia „odbicie lustrzane” sygnału VHF, nawet na Antarktydzie.
System harfy może ogrzewać oddzielne obszary jonosfery o grubości kilkudziesięciu metrów, tworząc sekcje struktur zorzy, a następnie wykorzystywać je do odbijania silnej wiązki radiowej w celu oddzielenia sekcji powierzchni ziemi. Zasięg jest prawie nieograniczony. Przynajmniej północna półkula planety jest w pełni pokryta. Ponieważ biegun magnetyczny Ziemi jest przesunięty w kierunku Kanady, a zatem Alaski, Harfa znajduje się pod samą kopułą magnetosfery, a jej pozycji nie można nazwać strategiczną.
Opinia eksperta
Konsekwencje są nieprzewidywalne
Początkowo celem eksperymentów było zwiększenie możliwości komunikacji radiowej poprzez lokalne zmiany w jonosferze. Według doniesień efekty uboczne uzyskano w interakcji formacji plazmy z jonosferą, co sugeruje możliwość tworzenia broni w oparciu o zasady sztucznej modyfikacji środowiska bliskiego Ziemi z nieprzewidywalnymi konsekwencjami dla Ziemi jako całości.
Aby zapobiec negatywnym konsekwencjom częściowego ogrzewania górnych warstw atmosfery i jonosfery (na przykład amerykański system harf) dla Ziemi, wydaje się wskazane, aby zachęcić inne państwa i światową społeczność naukową do dialogu, a następnie do zawarcia międzynarodowych aktów zakazujących takich testów i pracy w wyższych warstwach atmosfera i jonosfera.
broń plazmowa
Charakterystycznymi dla broni plazmowej elementami są:
Magnetyczne cewki katalizatora - Inaczej zwane reaktorem, albowiem to tutaj broń zamienia zjonizowany gaz w plazmę, po czym z tego miejsca plazma opuszcza broń. Same cewki wykonane są z mocnego i wytrzymałego materiału, aby w razie upadku broni o twarde podłoże osłona się nie rozbiła.
Pistolet plazmowy słynnego, i dobrze znanego, kapitana Cato Sicariusa dowódcy II kompanii zakonu Ultramarines.
Osłony karabinu - Jest to osłona karabinu, której zadaniem jest wytrzymanie temperatury wylatującej plazmy z broni, albowiem gdyby nie ona, to broń byłaby jednostrzałową konstrukcją. Najczęściej jest ona wykonana ze stopów Adamantium z dodatkami odpornymi na działanie wysokich temperatur. Dodatkowo, osłona ta ma z przodu otwory wentylacyjne, które chłodzą reaktor powietrzem.
Awaryjny zawór/zawory bezpieczeństwa - W razie potrzeby, gdy istnieje zagrożenie tym, iż broń może wybuchnąć, żołnierz dzierżący broń, może otworzyć ów zawór, aby wszystkie gorące gazy wewnątrz wydostały się na zewnątrz, a sama broń mogła zostać szybko schłodzona. Jednak przy takim manewrze należy uważać, albowiem gazy mogą mocno poparzyć, a nawet zabić osobę, która będzie w pobliżu chłodzonej w ten sposób broni. Na szczęście pancerze stosowane przez Adeptus Astarstes, są w stanie wytrzymać temperaturę gazów, dlatego też marines nie musi się ich obawiać.
Magazynek - Do broni należy jakoś dostarczyć gaz, który trzeba zjonizować w plazmę, dlatego wielkie kable zastąpiono magazynkiem, w którym został szczelnie zamknięty gaz, najczęściej jest wodór. Najzwyklejszy z magazynków wystarcza na oddanie do 10 strzałów, po czym należy wymienić pojemnik na nowy.
Rodzaje broni
Broń plazmowa jako iż dobrze sprawdza się w niszczeniu piechoty jak i pojazdów nie mogła zostać ograniczona tylko i wyłącznie do dział tytanów, czy karabinów plazmowych. Skonstruowano wiele różnych typów broni, zarówno dla Astra Militarum, jak i innych zbrojnych ramion Imperium. Ponad to, wiele pojazdów zostało także wyposażonych w działa plazmowe.
Pistolet plazmowy - Jest to broń odpowiednio zmniejszona do tego stopnia, aby wojownik był w stanie używać go jedną ręką. Wraz ze zmniejszeniem broni, zmniejszył się także efektywny zasięg, celność jak i magazynek. Dlatego jest to broń używana głównie podczas dążenia do walki w zwarciu, gdzie niezbyt pojemny magazynek wystarczy aby zabić kilku przeciwników podczas szarży.
Karabin plazmowy - Najbardziej powszechny i znany rodzaj broni plazmowej w Imperium. Jest to broń, którą może nieść i używać pojedynczy marines, a nawet gwardzista. Zasięg, szybkostrzelność i siłą ognia są wystarczające aby poradzić sobie z ciężko opancerzonymi jednostkami, lżejszymi pojazdami czy nawet tymi średniej klasy. Magazynek natomiast pozwala oddać o wiele więcej strzałów. Niektóre z nich pamięta jeszcze czasy Herezji i są to jedne z najświętszych reliktów,a są używane tylko przez najznamienitszych wojowników Imperium. Natomiast młodsze, mające po kilka setek lat, są dla wojowników Imperatora, a szczególnie gwardzistów swojego rodzaju wyróżnieniem, albowiem nie każdy może dostąpić zaszczytu strzelania z karabinu plazmowego.
Blaster Plazmowy - unikalny wariant broni hybrydowej. Do karabinu plazmowego podczepiony jest... drugi karabin plazmowy. Oba karabiny mogą strzelać naraz, co podwaja niszczycielski efekt, ale zwiększa też ryzyko przegrzania broni. Magazynek jest wspólny dla obu sztuk broni, co nieco zmniejsza jej wagę. Oczywiście ilość strzałów którą może wykonać przed przeładowaniem jest taka sama, co standardowego karabinu plazmowego.
Działo plazmowe - Ma wagę zbliżoną do ciężkiego boltera przez co zwykły gwardzista nie jest w stanie używać tego typu broni. W połowie urządzenia znajduje się zbiornik ze sprężoną i rozgrzaną do ponad 30 000oC plazmą, który otoczony jest chłodziwem zapobiegającym przepaleniu osłony i innym nieprzyjemnym powiązaniom. Aby utrzymać pole magnetyczne podczas wystrzału potrzeba dość dużo energii, z tegoż powodu Działko podłączane jest kablami do źródeł energii, w przypadku Astartes są to baterie w plecakach aby nie rozładować się po kilku strzałach. Gwardia dość często stosuje je jako obronę statyczną, montując ją w bunkrach czy innych umocnieniach.
Bateria plazmowa ścigacza Landa model Vengeance.
Plazmowa Bateria Szturmowa - Są to tak naprawdę dwa działa plazmowe, które zostały zamontowane w obrotowej wieży na ścigaczu landa. Szczegół tkwi w tym iż moc do zasilania pól magnetycznych czerpią one z silników pojazdu. Co ciekawe, może ona strzelać w trybie ciągłym, ostrzeliwując teren małymi, lecz w dużych ilościach, pociskami plazmowymi, bądź strzelać skoncentrowanymi ogromnymi kulami plazmy, zdolnymi zniszczyć bardzo ciężkie pojazdy, a piechotę dosłownie, wyparować.
Warhound wyposażony w Plazma blastgun.
Plazma Blastgun - Są to dwa sprzężone ze sobą ogromne działa plazmowe, które zasilane są prosto z generatorów, aby mogły oddać niszczycielski strzał. Początkowo tylko tytany Reaver, Warhound i Warlord były w nie wyposażone ze względu na swoją siłę ognia, lecz w późniejszym okresie postanowiono wyposażyć w nie superciężki czołg Stormblade. Jedna salwa oddana z tego działa jest w stanie zniszczyć małą armię, nawet najciężej opancerzonych wojowników i monstra typu Karnifex , bądź konwój nawet najcięższych pojazdów. Jedyni przeciwnicy którzy mogą przetrwać salwę z tej broni to zdradzieccy Rycerze i Tytani oraz Tyranidzkie biotytany typu Dominatrix lub Heriophant.
Źródła
Blood Angels 5th edition str. 58
Dark Angels 5th edition str. 51
Space Wolves 5th edition str. 60
Space Marines 5th edition str. 99
Imperial Armour Volume 1 Imperial Guard, pp. 20-21, 106-107, 120-121
Dark Heresy The Inquisitor Hanbook
inne
